Sağduyu olmadan duygular özel bir anlam ifade etmez.

Peki buna ne demeli: Sağduyulu bir insan hemen hemen her şeyi gülünç bulur; bilge insansa hemen hemen hiçbir şeyi!

Sevgili Putlarım

Hızlı hızlı oluyor hayat. Yapılan onca işe dönüp baktığımda neden diyorum ister istemez ne için kime ! Ben tüm bu olan bitenin arasında neredeyim, nereye gidiyorum ve nerede duracağım. İnsanlar kalın bir duvarın ardından konuşuyor neyi neden söylediğini yüreklerden gelen sıcaklığı hissedemez oldum. Sanırım kendimi değiştirmem gerekiyor. Durduğum yere başka bir yerden bakmam lazım. Giderek kabuğuma, ait olduğum temel içgüdülerime geri dönmem mi talep ediliyor? Vel hasıl fabrika ayarlarıma dönmem gerekiyor. Evet sanırım bunun olması gerekiyor. Ama o zaman da hiçbir şey değiştirmemiş olmuyor muyum? İşte yine paradoks. Anlamı olan bir tek süje göremiyorum hayatımı çevreleyen. Her şey gri tozlu ve değiştirilemez. Bakarsın hayatını çevreleyen bin bir türlü belaya ve döner durursun etrafında ve bir süre sonra hiçbir şeyin anlamının olmadığının farkına varırsın. Çünkü evreka diyerek üzerinde durduğun konuların bir süre sonra daha büyük soru işaretleri olarak hayatını bir sarmaşık gibi sarmaya devam ettiğini görürsün. Sarmaşıklar. Ne kadar sardılar etrafımı bir bilseniz. Kimse göremez ya da anlayamaz nasıl biri olduğumu. Öyleyim çünkü ruhuma saran putlara tapmamaktan başka çarem yok. Onlar görmesem bile hayatımın birer gerçeği. Her gün farklı bir puta dönüşmek ve ya başkası olmak. Vücudumu saran takılar. Hepsi bana putlarımın veya başkalarının birer hediyesi. 

2. Soneye Yorumum

Kırk kışın akı kaşlarını ağarttığında,

Kazdığında yüzüne derin çukurları,

Herkesin hayranlıkla izlediği,

Güzel genç yüzünün üzerine.

İşte bu sönük ve çürük suratımda mı olacak,

Sorduklarında o saf güzelliğin nerede diye.

Hiçbir övgüye layık olmayan bu hayasız tüketime

Pişman olmayacak mısın günü geldiğinde!

Yetiştireceğin çocuktur

On yıllar geçtiğinde Müsrifliğine bahane .

İşte büyüttüğüm güzel çocuktadır olacak cevabın

Sorduklarında güzelliğinin cismi nerededir diye.

Eskilerin güzelliği neye yarar

Damarlarında dolaşan soğuk kan neslinde ısınmadıkça.

Nefret ve Sevmeme

Bir insanı sevmeme ve bir insandan nefret etme arasındaki farklar bu aralar kafamı kurcalıyor.
Freud nefret duygusunu, kendi mutsuzluğuna sebebiyet verdiğini düşündüğü kişilerden
kurtulma, onlara fırsat bulduğundan zarar verme hatta mümkünse onları ortadan kaldırma
şeklinde ortaya çıkan aşırı sevmeme dürtüsü olarak tanımlıyor. Yani bir insan nefret ettiği
zaman onu görmezden gelerek ilişkiyi kesmek veya onu tamamen unutmak yerine sürekli
düşünüyor, unutmuyor - aşka benzer bir duygu olması bu sebepten ötürüdür diye düşünüyorum. - ve zamanı
geldiğinde ona zarar vermek için elinden geleni yapıyor, nefret ettiği kişinin başına kötü bir
şey geldiğinde ise bundan hoşlanıyor. Ayrıca bir insanın nefret edebilmesi için nefret ettiği
kişinin kendisinden bir şeyler alması geçmişinde ondan bir zarar görmesi gerekiyor. Bu
dürtüye hayvanlarda rastlamak mümkün.Kenya’da bir babun grubundan bir üyenin yoldan
geçmekte olan araştırmacıların arabalarıyla ezilerek öldürülmesinin ardından babunların 3
gün yolun kenarında araştırmacıları beklediği ve yoldan geçtiklerinde onlara taş attıkları
görülmüş.

Ben ve Kendim

Yalnız değilim ben:
Yattığımda yatağıma,
Baktığımda semaya,
Yakardığımda ilaha.
Konuşurum düşlerimde
Bakarım gözlerinle
Isınırım yüreğinde.
Vasiyetimdir öldüğümde,
Sübut olması güzelliğinin dizelerimde.

1. Sone'ye Yorumum

İsteriz bütün güzel şeylerin daha da çoğalmasını

Doğanın ürünü eşsiz güzellik ölmez böylece.

Ancak zamanın yatağından ayrılıp göçtüğünde

Anısını miras bırakır geride kalanlara bakışların,

Bir bebeğin bakışlarında.

Olma kendine karşı kötü bir düşman,

Parlak gözlerine karşı bir çıban.

Yaşatma sefaleti,

Güzelliğin bolluk saçarken aleme.

Tomurcuklarını kurutma sana gerçek mutluluğu getirecek güzelliğinin.

Neden umarsızca tasarruf eder kendinde bırakırsın onu!

Bu kadar pintileşirsen insanlara,

Eşsiz güzelliğin de kalır,

Domuzların eşelediği mezara.

Adalet

Ara kendini bulana kadar!

Neden bu kadar üzgün ve ümitsiz olasın ki ?

Yürü artık zaman bile varlığını ararken

Zaman bile seni ararken!

Zincirlerin çevrelediği elbiseler 

Kır onları, silahın olsun karanlık beyinler 

Elbiseleri düşünen beyinler

Elbiseler giyen gelenekler

Ara bulana kadar özünü, 

Üzgün ve ümitsiz olmak yerine. 

Kaderine adım at artık zaman seni beklerken 

Seni soran isimsizler varken 

Kimselerin haberi yokken saf benliğinden. 

Günahkarın seni yargılamaya gücü var mı? 

Zamandan öte yargıç yokken, 

Üzgün ve ümitsiz olmak niye? 

Hakkın gerçekliğine baksana! 

Yalvarıyor cemaline, ulaşman için saf adalete. 

Direnme artık yüreğinin kudretine. 

Hakkın gerçekliğine baksana! 

Yak; 

Etrafını saran cehaleti, 

İğrenç gülüşlerini ruhsuz sofunun, 

Saf bedenini kirleten sosyal normları, 

Kaderine atılan ezbere çizikleri. 

Mumun fitilindeki ışık değil
İçindeki öfkenin ateşisin artık. 

İlahi ışığın göstediği patikaya baksana! 

Gökyüzü de korkuyor artık 

Dalgalandırdığın kırmızı şalından 

Başlatacağın devrimden! 

Korkma eğer düşerse diye şalın elinden 

Deprem olacak bu seferde düştüğü yerden.